ပ်င္းရိသည္ျဖစ္၍ ၀ီရိယမ႐ွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လုံး အသက္႐ွည္ေနရျခင္းထက္ ၀ီရိယကို ျမဲျမံစြာ အားထုတ္ေသာသူ၏ တစ္ရက္မၽႈ အသက္ရွည္ရ ျခင္းသည္ ျမတ္၏။

ဂဏၭိေဘဒကေစာရ၀တၳဳ

မိုက္ေသာသူသည္ မိမိမိုက္သည့္ အျဖစ္ကို သိ၏၊ ထိုသိမႈေၾကာင့္ ပညာ႐ွိျဖစ္ႏိုင္ေသး၏၊ မိုက္ေသာသူသည္ ငါပညာရွိဟု မိမိကိုယ္ကို ထင္မွတ္ေနပါမူကား ထိုသူကို စင္စစ္ လူမိုက္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။

အၾကင္ စစ္သူရဲတစ္ေယာက္သည္ စစ္ေျမျပင္၌ စစ္သည္ဗိုလ္ပါတို႔ကို အၾကိမ္တစ္သန္္းေအာင္ႏုိင္ရာ၏။ အၾကင္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္သည္ကား ကိုယ္တြင္းကိေလသာကို တစ္ၾကိမ္ေအာင္ႏုိင္ေသာ ထိုသူသည္သာ စစ္ေအာင္သူတို႔တြင္ အျမတ္ဆုံး ျဖစ္၏။

ဇရာ၀ဂ္

၀ိသာခါယ သဟာယိကာ(ပဥၥသတဥပါသိကာ)၀တၳဳ

(လူအေပါင္း၌)အျမဲ(ကိေလသာမီး)ေတာက္ေလာင္ေနပါလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ျမဴးရယ္႐ႊင္ဘိသနည္း၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ႏွစ္္လို၀မ္းသာျခင္းျဖစ္ဘိသနည္း၊အ၀ိဇၨာ မိုက္ေမွာင္ၾကီးျဖင့္ ပိတ္ဆီး(ေျမႇးယွက္)အပ္ကုန္သည္ျဖစ္ပါလ်က္(သင္တို႔သည္) အဘယ္ေၾကာင့္ပညာဆီးမီးကို မ႐ွာဘဲ ေနၾကကုန္သနည္း။

ဆို႔ပိမ့္မညႇာ၊ ေစ့ေစ့နာေလာ့၊

ဂဂၤါသဲမွ်၊ ပြင့္ၾကကုန္သား၊

ဘုရားသာသနာ၊ ေခတ္အခါဝယ္၊

လူ႔ရြာနတ္၌၊ နင္ၾကဳံၾကိဳက္လည္း၊

အမိုက္မေခြ်၊ အလိုက္ေန၍၊

အေျခမျပီး၊ အခ်ည္းႏီွးလွ်င္၊

ယီးတီးေယာင္ေတာင္၊ ခုတိုင္ေအာင္တည္း။

သန္းေကာင္လကြယ္၊ ေတာအုပ္လယ္၌၊

ရွစ္နယ္ပတ္ကုန္း၊ အျပည့္ဖံုးလွ်က္၊

မိုးလံုးတိမ္တိုက္၊ လွ်က္မၾကိဳက္သား၊

အမိုက္အပ်ား၊ အင္ေလးပါးထက္၊

နင္ကားရာေထာင္၊ မကေမွာင္၏။

လူ႔ေဘာင္လူ႔ရြာ၊ သာသနာ၌၊

ၾကမၼာေတာ္ေရြ႕၊ ယခုေတြ႔လည္း၊

မိုက္ၿမဲႏွင္ႏွင္၊ မိုက္စရႊင္၏၊

မ်က္ျမင္ေလာက၊ ဤဘဝကား၊

ဒုကၡစင္းစင္း၊ ခ်မ္းသာကင္း၏။

ေသမင္းအစာ၊ နင့္ခႏၶာကို

တဏွာဘီလူး၊ အေမွာင့္ပူး၍

အ႐ူးျပင္ျပင္၊ နင့္ကိုထင္၏။

နင္ႏွင့္မဆိုင္၊ နင့္ပိုင္မဟုတ္

နင့္ရုပ္ နင့္နာမ္၊ နင့္သႏၲာန္ကို

နင့္ဉာဏ္မစူး၊ အေပ်ာ္ျမဴး၍

မူးမူးေမ့ေမ့၊ အမ်ားေလ့ျဖင့္

ေန႔ရက္အဖုံ၊ လြန္ခဲ့ကုန္ျပီ။

အာရုံဝတၳဳ၊ မီးစာစုကို

မူမူရရ၊ နင့္အားက်လည္း

ဓားျပေသမင္း၊ သူ႔တပ္နင္းက

မျငင္းဆန္သာ၊ နင့္ခႏၶာလည္္း

ျပာပုံအျပီး၊ ျဖစ္လုနီးျပီ။

ယီးတီးယားတား၊ ေသ၍သြားလည္း

တရားမၾကြယ္၊ အထုပ္ငယ္လွ်က္

အပါယ္စခန္း၊ သြားျမဲလမ္း၌

တစ္ပန္းဟိုက္ဟိုက္၊ တစ္႐ႈိက္ငင္ငင္

တစ္ျငင္ျငိဳျငိဳ၊ ဆင္းရဲပိုလွ်က္

ထိုထိုဘဝ၊ အနႏၲလွ်င္

ဘဝမဆုံး၊ အမ်ားထုံးလည္း

အႏႈန္းမပ်က္၊ ေအာက္နရက္ဝယ္

တစ္သက္ႏြယ္ႏြယ္၊ အျမစ္တြယ္သို႔

အပါယ္ထိုထို၊ ဥဒဟိုသည္

နင္လိုလူမိုက္သြားလမ္္းတည္း။

ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ဥာဏ္ဘုရားေပၚေအာင္လုပ္ရမွာ မလုပ္ၾကပါဘဲႏွင့္ ဟိုနားဘုရားေပၚတယ္ဆိုရင္ သြားလိုက္ၾကတာ ဆီးမရ တားမရ၊ ႏြားမိတ္သင္းၾကီးလိုပဲကြယ့္၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့သဒၵါတရား၊ပါတာအကုန္ခြ်တ္လႉတာပဲ၊ ေပၚေတာ္မူအစစ္ဆိုတာ မႈိႏွင့္မွ်စ္သာ ႐ွိသကြယ့္။

အဲဒါကလြဲရင္ ကိုယ့္ဘုရားကိုယ္ျမႇဳပ္၊ ကိုယ့္အိပ္မက္ ကိုယ္ျမင္ျပီး လိမ္စားၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ေပၚေတာ္မွန္ရင္ ေျမထဲျမႇဳပ္လို႔ မေဆြးတဲ့ ေက်ာက္ဆင္းတုႏွင့္ ဖန္သားဘုရားေတြခ်ည္းပဲ၊ ကြ်န္းသား ဆင္းတုမပါဘူး။

အဲဒီလိုမစဥ္းစားဘဲ အရမ္းေကာင္းတဲ့ သဒၵါတရားဟာ သဒၵါ႐ူး၊သဒၵါႏွမ္းတဲ့၊ ေငြကုန္ျပီး ဘာမွအက်ဳိးမရွိဘူး၊ အက်ဳိးမရွိတဲ့ေနရာမွာ သဒၵါေတြကေကာင္း၊ အက်ဳိးရွိမည့္ေနရာက်ေတာ့ သဒၵါကမေကာင္း။

ဘယ္ကလာျပန္ျပီး ျမန္မာေတြ ေကာင္းစားမလဲကြယ့္၊ၾကည့္ပါလား၊အလႉေပးတာလဲ ျမန္မာ၊ မြဲတာလဲ ျမန္မာ၊ အဲဒါ သဒၵါအခ်ဳိးမက်လို႔ကြယ့္။

ျမတ္စြာဘုရားက ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကို က႐ုဏာနဲ႔ ေပးကမ္းၾက၊ေထာက္ပံ့ၾကတဲ့၊ဒါမွ သဒၵါအစစ္ကြယ့္၊အခုေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္ျပီးညာရင္ သဒၵါတရားေကာင္းျပီး၊ အဲဒါသဒၵါတရား အစစ္မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ဒိ႒ိကြယ့္။

တစ္ဘဝႏွင့္ တစ္သံသရာ

တစ္ေန႕ကိုမွ် ဆင္းရဲခံရေသာေၾကာင့္ ေန႕မ်ားစြာ ခ်မ္းသာရမည္မွန္္လွ်င္ တစ္ေန႕အဖို႕၌ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲကို မေၾကာက္သာၿပီ။ တစ္လမွ်၊ တစ္ႏွစ္မွ်၊ တစ္ဘဝမွ်သာ ဆင္းရဲခံရေသာေၾကာင့္ လမ်ားစြာ ၊ ႏွစ္မ်ားစြာ၊ ဘဝမ်ားစြာ ခ်မ္းသာရမည္မွန္လွ်င္ တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္၊ တစ္ဘဝ၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲကို မေၾကာက္သာၿပီ။တစ္ေန႕၊ တစ္လ၊ တစ္ဘဝ၌ျဖစ္ေသာ တဏွာေလာဘ ရာဂအလိုကို မလိုက္သင့္။

အရွည္္ကို ေမွ်ာ္၍ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ကိုယ့္အသက္ကို စြန္႕စား၍ ေပ်ာ္ပိုက္သင့္လွသည္။

စတုဂီရိ ေတာင္ေလးလံုး ဆရာေတာ္